Gwasz, a także tempera znane są jako tradycyjne, jako niemalże od zawsze stosowane techniki malarskie, które dzięki swym charakterystycznym właściwościom umożliwiają artyście uzyskanie wielu różnorodnych efektów. Obydwie dają możliwość malowania laserunkowego, jak i całkowicie kryjącego, a także mogą występować jako samodzielne techniki i łączyć się z innymi – np. akwarelą czy olejem – tworząc techniki mieszane.

Można powiedzieć, że gwasz jest pewną pochodną farby akwarelowej, jednak posiada on większe krycie podłoża. Dzieje się tak poprzez połączenie farby wodnej z wypełniaczem – kredą lub bielą cynkową (czasami ołowiową) – podczas gdy rolę spoiwa – tak samo jak w akwareli – pełni guma arabska. Nazwa techniki pochodzi o włoskiego wyrazu guazzo oznaczającego wilgoć bądź rosę, a nawet kałużę. Z czasem jednak – m.in. dzięki Georgio Vasariemu – słowem guazzo zaczęto określać także jedną z technik malowania na mokro, którą był właśnie gwasz.

Gwasz – czasem nazywany akwarelą o właściwościach kryjących – nie ma świetlistości i transparentności akwareli. Jest to podstawowa różnica pomiędzy tymi technikami. Oczywiście właściwości kryjące wynikają z wypełniaczy, które zastosowane są przy produkcji farby. Należy pamiętać, że po wyschnięciu gwasz zacznie tracić nieco natężenie, przez co zauważalne będzie lekkie zmatowanie i wyjaśnienie pracy.

Rolę podłoża najczęściej spełnia papier, ale można także stosować kartony, tektury, kość, pergamin i płótno. Powinno się zagruntować podłoże tak aby farba nie była zbyt mocno wchłaniana. Należy także – podobnie jak przy technice akwareli – odpowiednio przygotować papier, tak aby po wyschnięciu nie marszczył się i nie zwijał.  Ważna jest także wiedza, że gwasze są bardzo wrażliwe na wilgoć i działanie promieni słonecznych – dlatego też artyści werniksują ich powierzchnię, co niestety sprawia, że malunek znacznie ciemnieje.

Do malowania najlepiej nadają się farby gęste, które można kupić w tubach i słoiczkach – należy jednak pamiętać, że nie powinno się malować nimi „prosto z tuby”. Po takim zabiegu na wyschniętej już pracy farba będzie się łuszczyła, kruszyła a nawet odpadała od podłoża. Malować należy od partii najciemniejszych do najjaśniejszych –  uwarunkowane jest to właściwościami kryjącymi farby, o której była mowa powyżej. Jedyne utrudnienie, jakie może wystąpić to szybkie tempo wysychania farby –  suche już fragmenty znacznie gorzej przyjmują przemalowania – należy więc posiadać w głowie projekt wykonywanego malunku lub po prostu pracować na nieustannie mokrym podłożu, co pozwala na uzyskanie harmonijnych przejść tonalnych. Warto pamiętać, że gwasz doskonale współgra z akwarelą – dzięki połączeniu obu tych technik można uzyskać ciekawe efekty wizualne, głównie dzięki świetlistym laserunkom.

Wykorzystywane do malowania pędzle są bardzo podobne do akwarelowych – w przypadku gwaszy jednak oprócz miękkich pędzli  stosuje się dodatkowo popularne szczeciniaki o szerokości 5-10 cm – w zależności od formatu arkusza.